Ander land, andere cultuur….
Door: jannekemulder
Blijf op de hoogte en volg Janneke
09 Augustus 2011 | Bolivia, Uyuni
Hola amigos y familia!
Ik ben in Bolivia! Of beter gezegd, wij zijn in Bolivia! Want Britt is ondertussen ook gearriveerd!
Voordat we elkaar eindelijk weer zagen is er nog best veel gebeurd. Ik zou Britt ontmoeten in het noorden van Argentinië in de stad Jujuy. Ik had mijn bus vanuit San Pedro de Atacama al geboekt en zou zondagochtend om 4.00 vertrekken en ’s middags aankomen. Op zaterdagavond kreeg ik van het busbedrijf te horen dat de bus niet ging vertrekken door alle sneeuw in de bergen en dat we tot maandagochtend moesten wachten. Ik baalde uiteraard flink want dat betekende dat ik de stad Salta niet meer kon zien door tijdsgebrek. Gelukkig leerde ik een leuk meisje uit Londen kennen die precies hetzelfde probleem had. We moesten ons nog op zondag zien te vermaken en dat was best lastig omdat er een zandstorm was en die best heftig was.
Die middag gingen we nog maar eens naar het busbedrijf om te vragen of de bus uiteindelijk wel op maandagochtend zou vertrekken. Helaas….. de bus zou op woensdag vertrekken of helemaal niet meer en dat zou betekenen dat ik pas over 3 weken weer terug kon naar Argentinië. Alle andere opties waren ook best lastig want de bus terug naar Santiago en dan via die stad over de grens zou minstens 2 dagen langer duren en dan zou ik niet op tijd zijn om Britt op te vangen. Toen heb ik besloten om te gaan vliegen maar de vliegprijzen waren weer skyhigh. Uiteindelijk heb ik toch de goedkoopste vlucht die ik kon vinden geboekt, alleen moest ik hier 2x overstappen in Santiago en Buenos Aires. Het was een erg lange reis en heb de nacht overgeslagen, maar ik moest en zou weggaan uit de woestijn, ik had genoeg van het zand en het watertekort en na 5 dagen had ik het dorp wel gezien.
Aangekomen in de stad Jujuy, wachtte ik de volgende dag op Britt. Het weerzien was superleuk! We hadden zoveel te bespreken, maar daar hebben we nu 4 weken de tijd voor. :)
Ook zij had een lange reis achter de rug en dus besloten we daarom om het die dag rustig aan te doen. We hebben lekker geluncht en zijn in het park gaan liggen in de buurt van het hostel. ’s Avonds hebben we gekookt en zijn we niet al te laat naar bed gegaan want de volgende ochtend hadden we al een tour geboekt naar Quebrada de Humahuaca. Dit is een gebergte met 7 verschillende kleuren gesteente, allemaal verschillende grondstoffen. De bus reed langs verschillende kleine dorpjes in het noorden van Argentinië en zou ons vervolgens afzetten op de grens van Argentinië en Bolivia.
In Jujuy is de hoogte ongeveer 2500 meter en in Bolivia vaak 3000 of 3500 en dat merkten we wel. Ik had er in San Pedro in Chili al aan kunnen wennen maar bleef wel problemen hebben. Ik was continu buiten adem en dacht dat ik dus out of shape was, wat juist het tegenovergestelde bleek te zijn. Omdat ik zoveel sport, heb ik een grotere longinhoud en dus heb ik meer zuurstof nodig waardoor ik steeds naar adem loop te snakken. De eerste nacht in San Pedro kon ik daardoor echt niet slapen.
Toen kregen we te horen dat we Coca bladeren moesten gaan gebruiken. Dit is een soort drug, het is bijvoorbeeld verboden in gebieden onder de 2000 meter en ik mag het dus ook niet meenemen naar Nederland. ;) Het is niet dat je er high van wordt, zo’n drug is het niet, maar het helpt wel tegen hoogteziekte. Helaas heeft Britt er wel echt last van en is er echt ziek van geworden. Meteen maar een kop Coca thee voor haar gemaakt.
De volgende dag was het dan zover, we gingen naar Bolivia! We moesten het dorpje waar we sliepen in Argentinië ‘La Quiaca’ uitlopen en dan zouden we bij de grens komen. We konden met onze backpacks zo doorlopen, heel apart. Geen stempel in ons paspoort, geen controle, niets. Zodra we de grens overstapten waren we in een totaal andere wereld, ongelooflijk. Zo’n groot verschil heb ik nog niet eerder meegemaakt tussen 2 buurlanden. De klederdracht, de lengte van de mensen, de armoede en ga zo nog maar even door. Wij voelden ons dan ook echt heel erg bekeken. Ten eerste zijn we 3 koppen groter dan die Boliviaantjes en lekker toeristisch met onze backpacks.
Toen kwam het…. De bus!
Oh mijn God, wat een wereld van verschil met Argentinië. Hier kregen we geen kaartje voor onze tas, onze tas werd zo het ruim in geduwd en de deur daarvan werd niet eens op slot gedaan (met andere woorden, iedereen kan die tas er zo uithalen), de bus viel zowat uit elkaar en had een erg dik profiel op de banden. Achteraf begrepen we waarom, 8 uur lang zaten we op wegdek zonder asfalt, door bergen etc. We werden 8 uur lang door elkaar geschud en we waren dus blij dat we in Uyuni aankwamen. Wel hadden we onderweg veel van de natuur gezien en dat maakte de rit toch onvergetelijk. Ik ben wel echt heel erg blij dat ik Spaans spreek omdat ik nu meer contact heb met de bevolking. Ik heb tijdens de busrit nog met een jongetje gepraat. Hij was nieuwsgierig naar foto’s en ik heb hem dus foto’s van Nederland laten zien en ook heb ik hem voor het eerst de zee laten zien. Op dat moment voelde ik me echt de rijke toerist. Het toppunt was toch wel dat hij aan me vroeg of ik een vriendje had. Geweldig!
In Uyuni hadden we dezelfde dag nog een tour geboekt naar Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld. Dat was echt ontzettend mooi. We gingen met een 4 wheel drive jeep op pad en waren in totaal met 7 toeristen. De eerste dag hebben we alleen de zoutvlakte bezocht en het zouthotel midden op de vlakte. Dat hele hotel is van zout gemaakt en nu mag daar niemand meer slapen, maar dat deden ze vroeger wel. Na een lunch met lamavlees (!), wat erg goed smaakte, zijn we doorgereden naar de andere kant van de vlakte waar een heel klein dorpje aan de voet van de vulkaan lag. Daar gingen we overnachten. Het was erg gezellig die avond. Er zaten nog 2 andere groepen (met Nederlanders) van andere bureaus. Met mutsen en jassen aan gingen we dineren. Vervolgens hebben we gekaart tot laat in de avond met een fles wijn erbij. Het was erg koud en dus ging die er wel in.
Dezelfde avond hebben we de zonsondergang gezien en om half 7 ’s ochtends stonden Britt en ik alweer klaar om de zonsopgang te zien, het was echt zooo mooi! Zo’n mooie zonsopgang hadden we nog nooit gezien. We genieten volop!
Daarna was het tijd om de vulkaan te gaan beklimmen die 5 kilometer hoog was. Wij dachten, dat doen we wel even, maar helaas door de hoogte werd dat toch nog een hele klus. Boven aangekomen bij het uitkijkpunt was het toch niet voor niets geweest en was het uitzicht prachtig en ben ik dichter bij de krater gekomen dan in Pucon. ;)
Na een flinke afdaling hebben we geluncht en zijn we doorgereden naar ‘Isla del pescado’. Een eiland ergens midden op de zoutvlakte vol met cactussen. Ook daar hebben we weer een wandeling naar de top gemaakt en ben ik uiteindelijk in slaap gevallen in de zon. Britt en ik hebben ook al flink een kleurtje gekregen want de zon schijnt volop.
En toen kwam de reis from hell naar onze volgende bestemming. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. We vertrokken om 19.00 maar er zaten al 2 mensen op onze plaats. Wat bleek nou, we waren dubbel geboekt en die mensen wilden niet opstaan. Toen stelden ze voor om voorin bij de buschauffeur te zitten (6 uur lang!!). Nou we wilden graag weg uit Uyuni, dus zo gezegd zo gedaan. Britt en ik hadden het erg gezellig voorin. En het werd nog gezelliger :s, want na 3 uur kwamen er nog 2 mannen bij en dus zaten we met 6 personen voorin. Ik kreeg pijn aan mijn knieën omdat ik zo krap zat en Britt werd helaas erg ziek. Ook stonden er hele volkstammen langs de kant van de weg die dan mee wilden. De buschauffeur vond dat prima en het werd dus nog gezelliger in de bus. Daarbij komend was het nog eng ook omdat de wegen niet verlicht zijn en we af en toe langs een afgrond reden…. Het was me het ritje wel zeg… pfff….
Gelukkig was ik samen met Britt en vond het toch wel fijn dat ik deze ervaring nu kon delen met iemand.
Tijdens de reis naar de Salar hebben we 2 jongens uit Nederland leren kennen en daarmee zaten we ook in de bus naar Sucre. Gisteren zijn we samen uit eten geweest, erg gezellig. Helaas is Britt nog steeds ziek en dus hopen we dat ze er snel weer bovenop komt.
Al met al, hebben we een topweek achter de rug en hebben we nog een mooie reis voor de boeg!
Jullie horen weer van ons,
Besos vanuit Bolivia
Ik ben in Bolivia! Of beter gezegd, wij zijn in Bolivia! Want Britt is ondertussen ook gearriveerd!
Voordat we elkaar eindelijk weer zagen is er nog best veel gebeurd. Ik zou Britt ontmoeten in het noorden van Argentinië in de stad Jujuy. Ik had mijn bus vanuit San Pedro de Atacama al geboekt en zou zondagochtend om 4.00 vertrekken en ’s middags aankomen. Op zaterdagavond kreeg ik van het busbedrijf te horen dat de bus niet ging vertrekken door alle sneeuw in de bergen en dat we tot maandagochtend moesten wachten. Ik baalde uiteraard flink want dat betekende dat ik de stad Salta niet meer kon zien door tijdsgebrek. Gelukkig leerde ik een leuk meisje uit Londen kennen die precies hetzelfde probleem had. We moesten ons nog op zondag zien te vermaken en dat was best lastig omdat er een zandstorm was en die best heftig was.
Die middag gingen we nog maar eens naar het busbedrijf om te vragen of de bus uiteindelijk wel op maandagochtend zou vertrekken. Helaas….. de bus zou op woensdag vertrekken of helemaal niet meer en dat zou betekenen dat ik pas over 3 weken weer terug kon naar Argentinië. Alle andere opties waren ook best lastig want de bus terug naar Santiago en dan via die stad over de grens zou minstens 2 dagen langer duren en dan zou ik niet op tijd zijn om Britt op te vangen. Toen heb ik besloten om te gaan vliegen maar de vliegprijzen waren weer skyhigh. Uiteindelijk heb ik toch de goedkoopste vlucht die ik kon vinden geboekt, alleen moest ik hier 2x overstappen in Santiago en Buenos Aires. Het was een erg lange reis en heb de nacht overgeslagen, maar ik moest en zou weggaan uit de woestijn, ik had genoeg van het zand en het watertekort en na 5 dagen had ik het dorp wel gezien.
Aangekomen in de stad Jujuy, wachtte ik de volgende dag op Britt. Het weerzien was superleuk! We hadden zoveel te bespreken, maar daar hebben we nu 4 weken de tijd voor. :)
Ook zij had een lange reis achter de rug en dus besloten we daarom om het die dag rustig aan te doen. We hebben lekker geluncht en zijn in het park gaan liggen in de buurt van het hostel. ’s Avonds hebben we gekookt en zijn we niet al te laat naar bed gegaan want de volgende ochtend hadden we al een tour geboekt naar Quebrada de Humahuaca. Dit is een gebergte met 7 verschillende kleuren gesteente, allemaal verschillende grondstoffen. De bus reed langs verschillende kleine dorpjes in het noorden van Argentinië en zou ons vervolgens afzetten op de grens van Argentinië en Bolivia.
In Jujuy is de hoogte ongeveer 2500 meter en in Bolivia vaak 3000 of 3500 en dat merkten we wel. Ik had er in San Pedro in Chili al aan kunnen wennen maar bleef wel problemen hebben. Ik was continu buiten adem en dacht dat ik dus out of shape was, wat juist het tegenovergestelde bleek te zijn. Omdat ik zoveel sport, heb ik een grotere longinhoud en dus heb ik meer zuurstof nodig waardoor ik steeds naar adem loop te snakken. De eerste nacht in San Pedro kon ik daardoor echt niet slapen.
Toen kregen we te horen dat we Coca bladeren moesten gaan gebruiken. Dit is een soort drug, het is bijvoorbeeld verboden in gebieden onder de 2000 meter en ik mag het dus ook niet meenemen naar Nederland. ;) Het is niet dat je er high van wordt, zo’n drug is het niet, maar het helpt wel tegen hoogteziekte. Helaas heeft Britt er wel echt last van en is er echt ziek van geworden. Meteen maar een kop Coca thee voor haar gemaakt.
De volgende dag was het dan zover, we gingen naar Bolivia! We moesten het dorpje waar we sliepen in Argentinië ‘La Quiaca’ uitlopen en dan zouden we bij de grens komen. We konden met onze backpacks zo doorlopen, heel apart. Geen stempel in ons paspoort, geen controle, niets. Zodra we de grens overstapten waren we in een totaal andere wereld, ongelooflijk. Zo’n groot verschil heb ik nog niet eerder meegemaakt tussen 2 buurlanden. De klederdracht, de lengte van de mensen, de armoede en ga zo nog maar even door. Wij voelden ons dan ook echt heel erg bekeken. Ten eerste zijn we 3 koppen groter dan die Boliviaantjes en lekker toeristisch met onze backpacks.
Toen kwam het…. De bus!
Oh mijn God, wat een wereld van verschil met Argentinië. Hier kregen we geen kaartje voor onze tas, onze tas werd zo het ruim in geduwd en de deur daarvan werd niet eens op slot gedaan (met andere woorden, iedereen kan die tas er zo uithalen), de bus viel zowat uit elkaar en had een erg dik profiel op de banden. Achteraf begrepen we waarom, 8 uur lang zaten we op wegdek zonder asfalt, door bergen etc. We werden 8 uur lang door elkaar geschud en we waren dus blij dat we in Uyuni aankwamen. Wel hadden we onderweg veel van de natuur gezien en dat maakte de rit toch onvergetelijk. Ik ben wel echt heel erg blij dat ik Spaans spreek omdat ik nu meer contact heb met de bevolking. Ik heb tijdens de busrit nog met een jongetje gepraat. Hij was nieuwsgierig naar foto’s en ik heb hem dus foto’s van Nederland laten zien en ook heb ik hem voor het eerst de zee laten zien. Op dat moment voelde ik me echt de rijke toerist. Het toppunt was toch wel dat hij aan me vroeg of ik een vriendje had. Geweldig!
In Uyuni hadden we dezelfde dag nog een tour geboekt naar Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld. Dat was echt ontzettend mooi. We gingen met een 4 wheel drive jeep op pad en waren in totaal met 7 toeristen. De eerste dag hebben we alleen de zoutvlakte bezocht en het zouthotel midden op de vlakte. Dat hele hotel is van zout gemaakt en nu mag daar niemand meer slapen, maar dat deden ze vroeger wel. Na een lunch met lamavlees (!), wat erg goed smaakte, zijn we doorgereden naar de andere kant van de vlakte waar een heel klein dorpje aan de voet van de vulkaan lag. Daar gingen we overnachten. Het was erg gezellig die avond. Er zaten nog 2 andere groepen (met Nederlanders) van andere bureaus. Met mutsen en jassen aan gingen we dineren. Vervolgens hebben we gekaart tot laat in de avond met een fles wijn erbij. Het was erg koud en dus ging die er wel in.
Dezelfde avond hebben we de zonsondergang gezien en om half 7 ’s ochtends stonden Britt en ik alweer klaar om de zonsopgang te zien, het was echt zooo mooi! Zo’n mooie zonsopgang hadden we nog nooit gezien. We genieten volop!
Daarna was het tijd om de vulkaan te gaan beklimmen die 5 kilometer hoog was. Wij dachten, dat doen we wel even, maar helaas door de hoogte werd dat toch nog een hele klus. Boven aangekomen bij het uitkijkpunt was het toch niet voor niets geweest en was het uitzicht prachtig en ben ik dichter bij de krater gekomen dan in Pucon. ;)
Na een flinke afdaling hebben we geluncht en zijn we doorgereden naar ‘Isla del pescado’. Een eiland ergens midden op de zoutvlakte vol met cactussen. Ook daar hebben we weer een wandeling naar de top gemaakt en ben ik uiteindelijk in slaap gevallen in de zon. Britt en ik hebben ook al flink een kleurtje gekregen want de zon schijnt volop.
En toen kwam de reis from hell naar onze volgende bestemming. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. We vertrokken om 19.00 maar er zaten al 2 mensen op onze plaats. Wat bleek nou, we waren dubbel geboekt en die mensen wilden niet opstaan. Toen stelden ze voor om voorin bij de buschauffeur te zitten (6 uur lang!!). Nou we wilden graag weg uit Uyuni, dus zo gezegd zo gedaan. Britt en ik hadden het erg gezellig voorin. En het werd nog gezelliger :s, want na 3 uur kwamen er nog 2 mannen bij en dus zaten we met 6 personen voorin. Ik kreeg pijn aan mijn knieën omdat ik zo krap zat en Britt werd helaas erg ziek. Ook stonden er hele volkstammen langs de kant van de weg die dan mee wilden. De buschauffeur vond dat prima en het werd dus nog gezelliger in de bus. Daarbij komend was het nog eng ook omdat de wegen niet verlicht zijn en we af en toe langs een afgrond reden…. Het was me het ritje wel zeg… pfff….
Gelukkig was ik samen met Britt en vond het toch wel fijn dat ik deze ervaring nu kon delen met iemand.
Tijdens de reis naar de Salar hebben we 2 jongens uit Nederland leren kennen en daarmee zaten we ook in de bus naar Sucre. Gisteren zijn we samen uit eten geweest, erg gezellig. Helaas is Britt nog steeds ziek en dus hopen we dat ze er snel weer bovenop komt.
Al met al, hebben we een topweek achter de rug en hebben we nog een mooie reis voor de boeg!
Jullie horen weer van ons,
Besos vanuit Bolivia
-
09 Augustus 2011 - 18:11
Spekkie:
Daag Dames!
Mooie verhalen weer zeg, wat een avontuur. Geniet ervan met zn 2en, heel veel plezier nog. En beterschap;) xx -
09 Augustus 2011 - 18:43
Yvon En Sander:
Heerlijk om even zo met z'n tweetjes te delen...
Geniet er maar lekker van! :) Have fun
Xx -
09 Augustus 2011 - 19:46
Jacco En Evelien :
Heeey Janneke!
Oh wat heerlijk klinkt dat allemaal! Geniet van Bolivia, want het is helemaal geweldig! De verhalen van Salar de Uyuni komen me zo bekend voor! En die busreizen van hell gaan jullie denk ik nog wel vaker krijgen in Bolivia ;) ! Ik wens jullie nog heeeel veel plezier en geniet ervan, want voor je het weet ben je weer thuis en daar is nog steeds alles hetzelfde :)
Groetjes Jacco en Evelien -
09 Augustus 2011 - 20:07
Judith Van Raaij:
Hee Janneke, wat schrijf je toch weer leuke verhalen! :D Wow wat is die zoutvlakte prachtig zeg.. die gaat op mijn lijstje 'wat ik in mijn leven gezien moet hebben'.
Jammer dat Britt zo ziek is! Hopelijk is ze snel weer beter zodat jullie weer op pad kunnen :)
Groetjes uit Maarheeze! -
10 Augustus 2011 - 06:51
Miek:
Hoi Hoi,
Weer een heel mooi reisverslag heb je hier neer geschreven. Ondanks je reis-troubles is alles toch weer goed gekomen. En weer SCHITTERENDE foto's, vooral daar op die zoutvlakten en zonsop/ en ondergangen zijn adembenemend mooi. Dames geniet er van, en voor Britt een snelle beterschap.
xxx Miek
P.S. Als die bussen en wegen daar zo slecht zijn zullen jullie wel een 'houten kont' hebben op 't eind van de rit ! -
10 Augustus 2011 - 07:34
Sanne:
Wauw, wat een geweldige foto's, en wat een mooie verhalen! Ik ben echt jaloers :P! Super leuk dat jullie dit samen kunnen doen allemaal! Geniet ervan.. En Brittje, heel veel beterschap, ik weet hoe klote het is om ziek te zijn op zo'n reis!
xxx -
10 Augustus 2011 - 07:41
Carlijn:
Joehoe, ein-de-lijk in Bolivia!! Het is weer net alsof ik er een beetje bij ben, alles is zo herkenbaar! :)
Coca-bladeren heb ik ook heel wat weggekauwd, maar het werkt voor geen meter. Ach ja, als het een ritueel is daar wie zijn wij dan om niet gewoon gezellig mee te doen he! ;)
Verder moeten jullie echt naar Potosí, dat zijn de mijnen en dat ligt dicht bij Sucre. Erg indrukwekkend en zeker de moeite waard. Verder vond ik de jungle in Rurreabaque ook echt geweldig! :)
Beterschap aan Britt en enjoy Bolivia!! :D
X Carlijn -
10 Augustus 2011 - 17:55
Hans & Lianne:
Het leest weer lekker weg hoor ! Geweldig wat jullie allemaal doen en zien. Adembenemende foto's. Hopelijk is Britt snel weer beter. Blijven genieten de komende tijd en wij kijken uit naar de verhalen die volgen....
Knuffel -
10 Augustus 2011 - 18:31
Claar:
Prachtige foto's zitten erbij Janneke. En wat maak jij weer van alles mee! Peter en ik zitten nu in Granada( Spanje) te genieten van het Alhambra. Ook heerlijk om hier te zijn; we genieten volop.
Morgen gaan we naar Yoran in Malaga. Ben benieuwd hoe het met zijn spaans is na een maand les te hebben gehad.
Geniet nog van je vakantie. Liefs en groetjes, ook namens Peet.
Claar -
10 Augustus 2011 - 20:36
Sander:
Haay!!
Wat een leuk verhaal weer Jan. Super gezellig dat dat vriendinnetje er nu ook is (heel veel beterschap btw!). Lijkt me inderdaad fijn dat je met iemand je ervaringen kunt delen.
Haha, altijd leuk om een kleurtje te krijgen. Hier lijkt het helaas meer herfst- dan zomerweer :(..
Ook deze keer weer hele mooie foto's. Ik ben benieuwd naar de volgende bestemming (en de daarbij horende verhalen :D)!
Liefs -
11 Augustus 2011 - 06:25
Jan C:
Hoi lieve Janneke, vanuit Los Angeles een berichtje. Wat een prachtige foto's weer, en wat een spannende verhalen. Wij zijn ook op een grote zoutvlakte geweest in Death Valley, Nevada. Prachtig! Zo hebben we een beetje een idee hoe jij het maakt. Nog veel plezier, dikke kus van Carry, Daan, Lot en Jan C. -
12 Augustus 2011 - 09:30
Oma Trees:
Lieve Janneke,Fijn om te lezen dat je het goed naar je zin hebt.Maar... wat een avonturen heb je weer beleefd.Goed dat ik weet dat je het nu kan vertellen en je alles goed hebt doorstaan.Mooie foto's heb je gemaakt.Het wordt voor jou een kostbaar bezit als je weer thuis bent en nog eens wil nagenieten.Ik hoop voor jullie ,dat je vriendin gauw weer is opgeknapt.Want in zo'n land moetjegezond blijven om te kunnen genieten .Lieve meisjes,alle goeds gewenst en nog veel reisplezier oma -
14 Augustus 2011 - 10:52
Henny Mama Van Britt:
Wat fijn dat ik iets van jullie hoor. ik vind het toch spannend mijn dochter in zo'n ver land. wat een leuk verhaal en adembenemende foto's. Britt wat vreselijk rot voor je dat je je alles behalve lekker voelt. Maar je hebt een lieve vriendin bij je en daar vertrouw ik op. Wat jullie meemaken is met geen pen te beschrijven. Weer iets wat jullie nooit vergeten. Dit is unieks en versterkt alleen jullie band. Geniet er van en knap snel weer op. Dikke kus voor allebei
-
19 Augustus 2011 - 19:37
Mari:
Hej Jan (en Britt),
Leuke verhalen zeg!! Vulkaan bekijken is vet he! Tis een hele klim, maar dan heb je ook wat haha..
Veel plezier saampjes (beterschap aan Britt, hopelijk is ze allang beter!)!
Kuz Mari -
21 Augustus 2011 - 10:53
Femke:
Wauw Jan wat een prachtige foto's!! Niet normaal. Hoe heb je dat bedacht met al die gekke dingetjes? (met dat boek enzo?:)) Heel leuk. Ook die met de zoutvlaktes en en omgeving zijn echt fantastisch! Ik heb vrijdag met Maaike Mark en Elvier op een terras gezeten in Eindhoven. We kwamen ze toevallig tegen! Was super gezellig.
Lieverd, spreek je hopelijk snel!
liefs -
21 Augustus 2011 - 16:07
Steef:
Dag Janneke,
Wat jij allemaal meemaakt! Je bent nergens bang voor! Het is erg mooi en interessant om over je schouder mee te kijken. Wat een ervaringen! Van de missionarissen van de paters Augustijnen (o.a Jan Vrijsen zaliger uit Maarheeze, Gery Belien uit Leende, etc) heb ik veel verhalen gehoord over Bolivia. Die zaten in LaPaz, Chulumani (oostelijk van La Paz) en nog andere plaatsen. In Chulumani steunt Het Parochieel Missie Centrum van Leende het ICMY-project. Met een Zuster Socorro Garcia heb ik (met gebruik van woordenboek) daarover gecorrespondeerd, moeilijk. Zij hielp de de jonge vrouwen van de Yunga's te ontwikkelen; er waren veel problemen in de gezinnen daar en slachtoffer waren de meisjes; zij organiseerde voor de gezinnen bijeenkomsten waar het familerecht uitgelegd werd.
Janneke ik wens je nog een fijne reis en ik hoop dat je je doel bereikt! En wat Zuid-Amerikaanse dansen beheersen is mooi meegenomen! Tot ziens!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
